تهران آینده؛ نیازمند فضاهای شهری مطلوب

تهران از سال 1348 دارای طرح جامع بوده است. قبل از آن نیز به صورت پراکنده از طرح‌های موضعی و موضوعی برخوردار بوده است؛ مانند فعالیت‌های شهرسازی دوران قاجار (حصارزدایی یا ایجاد حصار جدید و توسعه شهری، خیابان‌کشی‌های دوره رضاشاه و غیره) اما آنچه در تهران به آن توجه نشده یا کمتر مدنظر بوده است، ایجاد فضاهای مطلوب شهری است. اگر تهران را نه با کلان‌شهرهای بزرگ دنیا بلکه با دیگر شهرهای ایران مقایسه کنیم، آن را در مراتبی بسیار پایین می‌یابیم. به عنوان مثال مطلوبیت فضاهای شهری اصفهان (مجموعه کارهای دوران صفوی و حتی اقدامات چند دهه اخیر در فضاهای اطراف رودخانه، مصالح و نماهای ابنیه و غیره) مرتبه‌ای بسیار بالاتر از تهران به خود می‌گیرد. شاید این امر ناشی از مسائل حاد و روزمره تهران (نظیر امنیت، ترافیک، ساخت و ساز بی‌رویه، نیاز به بودجه سنگین و پناه‌ بردن به اقداماتی نظیر تراکم‌فروشی) باشد که توجه به فضای شهری مطلوب را تحت‌شعاع قرار داده است.